Nieuwe hoop

Omdat de telefoonnummers maar niet kwamen, zijn we vandaag maar gewoon naar Kisléta toe gereden.
We werden vriendelijk door de directrice ontvangen, ze had inderdaad al met Maria en Nelly gesproken.
Er werd meteen gevraagd of we het huis wilden bekijken. Jullie weten wel dat 'onbewoonbare' huis.
Zoals we eigenlijk al hadden vermoed, zag het er niet heel slecht uit. Wel haveloos maar zeker niet onbewoonbaar. Het is meer dat zij vinden dat ze gasten daar niet in onder kunnen brengen.
Wij hebben aangegeven dat als de verwarming, het water en het elektrisch naar behoren werken, wij er dan wel willen wonen. Natuurlijk moet het wel grondig worden gepoetst maar dat is geen probleem.
Ook hebben we heel voorzichtig gemeld dat we graag al in februari willen komen. Ze keek heel bedenkelijk maar vond het goed. Wel moeten we dan in de week dat we het huis gaan schoonmaken/opknappen in een gastenkamer in het tehuis slapen. Dat aanbod hebben we dan maar aangenomen.
He lijkt er dus op dat het nu in orde is. Maar dat hebben we al vaker gedacht. Jullie begrijpen dat we daarom gematigd positief zijn. Het kan snel weer anders hier. We moeten er nu eerst echt zitten voordat we blij kunnen zijn.
Ook deze keer niet met de burgemeester gesproken, we hopen dat dit niet erg is. De directrice heeft gebeld om te vragen waar we ons moeten inschrijven. Op 1 februari wordt er een document gemaakt in het kindertehuis, zei ze. Het zal wel goed zijn!?
Ze was overigens erg verbaasd dat we het huis zelf willen schoonmaken. Volgens mij vinden ze het straks ook lastig om ons aan het werk te zetten. We zullen zien. Ze zou nadenken over het werk dat we daar kunnen doen. Maar er was in ieder geval werk genoeg. In dit tehuis wonen 220 kinderen met een geestelijke, lichamelijke of dubbele handicap.

Nadat we dit hadden geregeld hebben we er maar een echt dagje uit van gemaakt. Daarover morgen meer. Eerst moeten de meiden morgen het huiswerk van vandaag inhalen. We liggen nog mooi op schema.