'Onze kinderen'

Van verschillende kanten kregen we de vraag hoe het ons nu bevalt in het tehuis. Daarom hier even een verslag.
Jelle is nog steeds aan het werk in de wasserette omdat ze het daar nu ontzettend druk hebben. Hij vermaakt zich hier prima met al die vrouwen om zich heen (leert zo heel snel Hongaars) maar hij hoopt dat ie straks ook wat meer met de kinderen mag werken of zich op een andere manier nuttig kan maken (iets bouwen of verven). Voor dit laatste zijn we waarschijnlijk net wat te vroeg hier. Ik hoorde laatst dat ze in of na de zomer gaan beginnen met de bouw van een nieuwe school.
Op dit moment draai ik nog steeds mee met verschillende assistentes/leerkrachten. Ik probeer dan de kinderen extra aandacht te geven. Verder ben ik 's middags bezig met het zoeken naar lesmateriaal. Binnenkort wil ik dat dan uit gaan proberen met sommige kinderen. Het is helaas niet mogelijk om dit met alle kinderen te doen. Met sommigen krijg je (bijna) geen contact. Anderen zitten nog steeds op het niveau van een kleine baby. Die kinderen worden wel opgehaald maar dat is meer om de zusters een beetje te ontlasten dan dat ze echt iets leren. Het is meer wat bezighouden of snoezelen in de snoezelkamer.
Er zitten echte schatjes tussen maar ook hele moeilijke kinderen. Sommigen gaan op de grond zitten en weigeren ook maar iets te doen. Anderen lopen steeds weg of zijn ronduit agressief.
Met de 'betere' kinderen is er iets meer mogelijk. Zij leren ook een beetje lezen en schrijven. De oudere kinderen zijn aan het werk in de werkplaats. Hier worden dingen gemaakt die ze verkopen.
Nu we hier wat langer zijn, leren we ze steeds beter kennen. Ieder heeft zijn eigenaardigheden. Zo is er iemand die altijd een hand geeft en jo napot zegt, een ander wil steeds maar naar Romania, sommigen stoppen stiekem van alles in hun broekzakken (goed opletten dus) en er zit ook een minipyromaantje tussen (die gaat uit zijn dak als hij een plaatje van lucifers ziet).
Waar we ook achter zijn gekomen: Eigenlijk maakt het niet uit dat we hier geen groot project kunnen doen. De kinderen vinden het al zo leuk dat we hier zijn. Alles wat we hier aan liefde en aandacht geven komt in tienvoud terug. Of zoals hier op een wandkleed staat: Het zijn de kleine dingen die het doen. Ja, het staat er echt in het Nederlands.
Als we hier op het terrein lopen, wordt er steeds naar ons geroepen, ze willen een hand of een knuffel, zeggen dat ze onze kinderen zo mooi vinden. Jelle heeft ook zijn speciale vrienden in de wasserette. Elke dag wordt er gevraagd waar zijn auto is, waar ik en de kinderen zijn. Het is echt hartverwarmend.
Soms zien we hier ook dingen waar wij van denken dat ze misschien anders/beter zouden kunnen. Het is alleen een beetje lastig om dat te vragen. Vandaag heb ik een poging gewaagd. Het valt me namelijk op dat de lesruimtes heel rommelig zijn. Niet handig voor de leerkrachten zelf maar ook niet overzichtelijk voor de kinderen. Ik heb aangeboden om wat orde te scheppen maar mijn 'tolk' wilde het niet vertalen. Ze vonden het wel goed dat ik morgen een paar voorbeelden meeneem van dagritmekaarten. Die kaarten kunnen ze gebruiken om de kinderen te laten zien wat er die dag gaat gebeuren. Het is alleen de vraag of de zusters hier akkoord mee gaan want die moeten dit in de praktijk ook gaan gebruiken. Dit schijnt nogal gevoelig te liggen, ze zijn niet zo in voor nieuwe dingen. We zullen zien.
Deze week hebben we ook met de directrice gesproken over het geld dat we hebben meegenomen voor het tehuis. Ze zou er over nadenken. We houden jullie op de hoogte.