Nati

Vandaag hebben we een bezoek gebracht aan Nati. Dit verliep een beetje moeizaam.
De poort naar het ziekenhuis zat dicht. Er hing een doorweekt briefje aan het hek. Dit konden we dus niet lezen, maar anders hadden we het vast ook niet gesnapt :)
Vol goede moed naar de bewaker getogen die erg nors keek. Gevraagd of het niet mogelijk was om een bezoekje te brengen. Antwoord: NEE. Natuurlijk lieten we ons niet met een kluitje het riet insturen en we hebben dan ook gevraagd: Waarom niet? Antwoord: VIRUS. Aha, dat was duidelijk. Net toen we wilden gaan, kwam er iemand naar buiten. Deze meneer heeft een paar woorden gewisseld met de bewaker en toen mochten we ineens wel doorlopen. Jullie horen het wel als we nu een enge ziekte hebben opgelopen!
Nati was erg blij om ons te zien maar nog blijer was ze met het kadootje van Anna Karin, Thomas en Mathijs. Later sloeg ze echter helemaal om. Ik had even op haar kamer gekeken en toen vroeg ze wanneer ze terug mocht. Toen ik zei dat dat nu nog niet mogelijk was, werd ze heel erg kwaad. Ze duwde mij en de kinderen weg en zei dat we weg moesten. Ze was helemaal klaar met ons. De deur ging dicht! Om de paar minuten kwam ze even kijken en vroeg waarom we nog niet weg waren. Later heeft ze nog wel even bij ons gezeten.
Ik vind het heel erg triest om dit te zien. Het is duidelijk dat ze niet weet wat ze met onze aandacht aan moet. Ik begrijp ook niet zo goed waarom ze in het ziekenhuis is. Voor zover wij kunnen beoordelen, heeft er nog geen operatie plaatsgevonden. Ze moet zo lang blijven! En er zitten nog drie kinderen uit 'ons tehuis'. Wij kunnen het ons echt niet voorstellen. Dan ben je vier of negen jaar en dan word je alleen naar het ziekenhuis gestuurd. Weg uit je vertrouwde omgeving en (bijna) geen bezoek.
Ik kan jullie trouwens ook nog niet vertellen of de kaarten zijn aangekomen. We hebben ze niet gezien op de kamer van Nati en ze heeft het er ook niet over gehad. Volgende keer zal ik voorzichtig informeren.

Nog een heel ander verhaal. Een typisch geval van goed voorbeeld doet volgen. Jelle haalde gister Feije van school. De juf en Jelle hebben blauw gelegen van het lachen. Twee jongens hadden een knuffeleend. Och, wat lief denk je dan. Maar nee hoor, ze pakten een mes erbij (ze waren aan het eten), legden het ding alvast in een pan en probeerden het de strot door te snijden. Waar zouden ze dat nou gezien hebben????