Dozen, regen, een regen aan dozen

Zachtjes tikte de regen tegen het zolderraam en in zolderberging en in de wc en in de bijkeuken. Zucht, weer lekkage. Na een inspectie van het dak bleek er weer eens iets scheef te liggen.
Jelle dus maandag naar de directie met het voorstel om er een nieuw dak op te laten zetten. Omdat we van plan zijn om nog een paar keer terug te komen, wilden we dit ook best (gedeeltelijk) betalen. Moeilijk, moeilijk, moeilijk. 's Ochtends zijn er eerst een paar mannen het dak op geweest om de dakpannen recht te leggen. Eerst werd één van hen op het matje geroepen. Gelukkig kon Jelle duidelijk maken dat zij echt hun best hadden gedaan maar dat het gewoon oud en schimmelig is. De directrice was een beetje beledigd want het bleek er net een jaar op te zitten, ze hadden dakpannen van het Komitát (provincie) gekregen. Dit is natuurlijk een zoethoudertje geweest. De latten zijn beschimmeld en er liggen wel drie verschillende soorten dakpannen op die al breken als je ze vastpakt. Er werd dus afgesproken dat we eerst zouden afwachten of het nu beter zou zijn. Want volgens de man die had geholpen had de helft van het dorp last van lekkage na zo'n bui als die van zondag.

Terwijl Jelle bij de directrice zat te zweten was ik met Keimpe onderweg om de dozen met kleding weg te brengen.
Als eerste kwamen we bij een bejaardentehuis. Van buiten zag het er prachtig uit met allemaal bloeiende geraniums maar Keimpe wist te vertellen dat het er binnen niet zo goed uitziet. De bejaarden slapen met z'n zessen in een kamer. De bedden staan zo dicht op elkaar dat er niet eens een stoel tussen past. Echtparen kunnen alleen in de eetzaal of buiten bij elkaar zijn.
Daarna gingen we naar een huis voor schizofrene patiënten. Na het eten reden we door naar een volgend dorp waar we kleren brachten bij een Grieks katholieke dominee. De mensen in zijn gemeente zijn heel arm.
Als laatste gingen we naar een kindertehuis in Nyirbátor. De oudere kinderen probeerden een beetje Engels te spreken. Van twee jongens kreeg ik een snelle rondleiding. De kinderen slapen hier met z'n vijven op een kamer. Het zag er gezellig uit. Maar triest is het wel dat deze kinderen in een tehuis moeten wonen omdat de ouders ze niet kunnen verzorgen. Er liep een meisje rond van zestien die zelf ook al weer zwanger was.
De volgende dag ging Jelle ook mee. Eerst naar een tweede tehuis in Nyirbátor. Bij dit tehuis hoort ook een speciale school. We hebben een rondleiding gekregen. Het zag er prachtig uit omdat het van binnen net gerenoveerd is. Er hingen allemaal bordjes met de Europese vlag (die zien we vaker hier). We weten dus nu dat het Europese geld goed terechtkomt.
De volgende lading ging naar Fehérgyarmat. Hier wordt de kleding verdeeld in het ziekenhuis onder arme mensen en het spul dat overblijft gaat naar de Oekraïne. De laatste lading van die dag ging naar een blijf van mijn lijf huis in Nyiregyháza. De mensen daar vertelden ons dat de moeders en kinderen niets hebben als ze daar komen. De kinderen krijgen in het tehuis wel te eten maar de moeders moeten dit zelf regelen. Lastig omdat de mannen voor het hek staan te wachten. Het adres van dit tehuis is dus niet onbekend zoals bij ons. We zien hier veel trieste dingen.

Toen we thuiskwamen wachtte ons nog een andere verrassing. We wisten wel dat de meisjes de volgende dag op schoolreisje zouden gaan maar dat het zo vroeg zou zijn! Op het briefje dat ze die middag meekregen stond dat de bus om 7.00 zou vertrekken. Wij hadden vantevoren nog broodjes willen halen maar dat was ons toch echt een beetje te vroeg. Dus nog maar snel naar Nyirbátor gereden om daar een en ander in te slaan.
De volgende ochtend vroeg uit de veren. Het was een lange dag voor de meiden, ze waren pas om 20.30 weer thuis. Het was gezellig de volgende ochtend aan het ontbijt :)
Wij hebben woensdag het laatste keramiek ingepakt. Keimpe en heit hebben alle spullen meegenomen in de bus.

Jammer dat het verblijf van heit zo kort was. De kinderen hebben er weer van genoten. Feije wierp zich op als pake zijn personal assistent. Hij gaf pake 's ochtends en 's avonds alle pilletjes aan en ruimde alles weer keurig op. De kinderen vonden het echt jammer dat hij al weer zo snel terug moest. Maar wie weet, komt pake nog een keer met omke Syds mee.

Donderdag zijn wij nog naar Berettyóújfalu gegaan om daar de laatste dozen heen te brengen. Wat er nog over was, is voor Kisléta. De directeur was erg verrast om ons te zien. We hebben natuurlijk gevraagd waarom hij zich op het laatste moment terugtrok. Eigenlijk kwam het er op neer dat de burgemeester het probleem was. Ineens mochten wij niet meer in het huis wonen. Een tweede woning was te slecht. Bovendien ging hij moeilijk doen over de vergunningen. De directeur heeft wel vier keer sorry gezegd, hij vond het echt jammer. Hij was blij dat het ons toch gelukt was en dat we ons doel bereikt hebben. We waren altijd welkom!
Jammer dat het zo gelopen is maar blij dat we dit nu ook kunnen afsluiten.
Ze waren ook daar erg blij met de kleding.
En nu is het lekker weer weekend en kunnen we een beetje uitrusten en weer kinderen thuis ontvangen.
Heerlijk zo'n schommelbank :-)