Te veel

Er zijn momenten dat ik heel graag terug wil naar huis. Dan is het allemaal te veel. Te veel indrukken, te veel mijn best doen om het Hongaars te volgen, te veel trieste verhalen.
Deze week begon vrij rustig. Een aantal keren gewandeld met kinderen van het tehuis. Anniko had haar naamdag en wilde een cadeautje. Ze heeft het ons proberen uit te leggen, maar ik weet nog steeds niet of we het goed begrepen hebben. Hopelijk hebben we het goede gekocht, want bij deze jongedame is of himmelhoch jauchzend oder zum tode betrübt. En is ze dat laatste, dan blijft ze een hele tijd mokken. Peti mocht ook mee op verzoek van onze dames. Dat hebben ze geweten! Hij kan niet praten maar vraagt wel veel aandacht. Soms ging hij zitten en wilde niet verder lopen. Hij kreeg een broodje en propte alles in één keer in zijn mond. Ze hadden de handen vol aan deze kleine.
Toen wij maandag op kantoor waren, kregen we te horen dat we formulieren moesten invullen. Gelukkig kon Julia ons woensdag helpen met vertalen. Het ministerie vraagt aan de tehuizen om de tijd te registreren die vrijwilligers met de kinderen doorbrengen. Het is voor ons niet verplicht om dit te doen, maar voor het tehuis is het wel mooi om dit te kunnen laten zien. Dus hebben we dat maar gedaan. In drievoud maar liefst! Gewoon kopiëren is er niet bij.
We hebben aan de directrice gevraagd wat ze willen hebben voor de kinderen. Dit omdat wij geen huur hoeven te betalen. Bovendien hebben Jelle zijn ouders ook geld meegegeven. Ze wilden graag onderlakens. Donderdag hebben we even gewinkeld, dertig stuks hebben we gehaald.
Dinsdag zijn we naar Mariapócs gereden om een kaarsje te branden omdat ik niet bij de begrafenis van omke Siebe kon zijn. Daarna kregen we visite van Robi. Hij werkt in Nederland en is nu weer even thuis bij zijn zoon.
Julia kwam woensdag langs. Zij helpt ons om te tolken als we bijv. bij het Rode Kruis langsgaan. Deze middag hebben we met haar een bezoek gebracht aan het bejaardentehuis in Mérk. Zoals eerder al vermeld zijn zij bezig met een project kleinschalig wonen. Hier hebben we iets langer over gesproken. Vlak voordat we weggingen kregen we van iemand die techniekprojecten coördineert te horen dat hij misschien iets voor ons kan betekenen. Dat zou natuurlijk fantastisch zijn. Volgende week gaan we nog een keer langs, de eerste stappen zijn gezet. De directie is al heel blij dat ze met anderen over dit project kunnen spreken. Na dit bezoek hebben we met Julia bij de pizzeria gegeten.
De volgende dag konden we haar al weer ophalen. We werden verwacht bij het Rode Kruis. Zij hebben met ons twee families bezocht die hulp krijgen. Een oma die zorgt voor haar kleinkind omdat haar dochter het kind niet wil (gehandicapt). En een familie met een meervoudig gehandicapte jongen. De moeder komt eigenlijk bijna de deur niet uit omdat er geen opvang is. Heel triest! Deze families krijgen steun in de vorm van kleding en andere spullen.
Wat ons erg verbaast is dat ouders helemaal geen informatie krijgen. Ze weten niet waar ze bijvoorbeeld hulpmiddelen zoals een tillift of speciale matrassen kunnen aanvragen. Ook is het niet bekend waar een kind naar toe kan als het thuis echt niet meer gaat.
Natuurlijk hebben we tussendoor wel enkele rustmomenten. De dames lezen veel. Feije gaat graag op onderzoek uit in de vervallen oude schuurtjes die bij onze woning staan. Hij is nu een spannend boek aan het schrijven. Het belooft een echte thriller te worden!
En met mijn verjaardag zijn we een dagje weggeweest, zie volgend verhaal.