Mixed emotions

Nei noch wat stress (we hienen sneontemiddei noch in oanriding) en in protte reinwetter binne we dan dochs goed oankommen yn Kisléta. Troch it minne waar hawwe we snein in lange dei yn auto sitten, de oare beide dagen wienen we wat betider teplak.
Doe’t we hjir wienen, moasten we fansels earst even by de bern sjen. Se wienen allegearre bliid om ús te sjen. Foar ús wie it hiel dûbeld omdat ien fan ús jonges der net mear is. Yn maaie skreau de direktrise ús dat Laci hastich ferstoarn wie. Hy hie spierdystrofie en we wisten dat er net âld wurde soe mar dit hienen we noch net ferwachte. Se fertelde no dat hy mar hiel koart siik west hie, op in middei is er nei it sikehûs rekke en dyselde nachts is er stoarn. Wat my it measte fertriet docht is dat der gjinien by him wie yn it sikehûs. We sille him ferskriklik misse. Hy fûn it altyd sa moai om mei ús mei om spultsjes te dwaan mei de famkes. En hy hie altyd de grutste wille om Feije syn streekjes. Feije woe him ek altyd triuwe yn de rolstoel, hoewol’t it in elektryske wie.
Mar it measte wurdt er mist troch syn broer Ricsi. Hy hat deselde sykte en sit ek hjir yn it tehûs. We sjogge dat er in soad fertriet hat, de ljochtsjes binne út syn eagen. De kommende tiid sille we ús bêst dwaan om dy werom te bringen. We hawwe al wer even in kear mei him te kuierjen west en in pear kear by him sjoen. Neffens de susters hat hy útsjoen nei ús besite. Nije wike sille we mei him en ien fan it personiel nei Laci syn grêf.
Us hûs wie skjinmakke, dat wie hiel fijn. We sjogge wol dat it hurd achterút giet as der net yn wenne wurdt. Troch it focht falt der wer fan alles fan de muorren ôf. Mar foar in skoftke kin it wol sa. We tinke der noch oer oft it sin hat om (opnij) te skilderjen.
We hawwe op it stuit lekker waar. Doe’t we oankamen, reinde it Mar no is it bewolkt, 25 graden en sa no en dan in buike. Best út te hâlden sa. Feije boartet al hearlik mei wetter yn de tún en ik sit dit te typen op de skommelbank.
De bern fiele harren wer hielendal thús. Feije begjint sawier ek Hongaarsk te praten. Dat soarget wol ris foar ferhearde blikken. Sa sei er fannewike by de kassa proost yn it Hongaarsk omdat er palinka lizzen seach.
Ek fielt er him hiel wat as de manlju him in hân jouwe. Ik moat der noch altyd oan wenne dat se dit net by de froulju dogge. De emansipaasje is noch fier fuort.
De froulju hawwe de freondintsjes ek al wer fûn, aardich om te sjen hoe’t se dat sa wer oppakke. Feije hat ek al in pear kear op de beukerskoalle west (dy bern hienen noch net fakânsje).
Wêr’t we wol in protte muoite mei hawwe is it oanjaan fan grinzen. We hawwe nije buorlju mei in famke dy’t twa jier jonger is as Ymkje. Sy stiet moarns om njoggen oere op de stoepe en se is hjir suver net wei te slaan. Us froulju fine it wol aardich om even mei har te boartsjen mar omdat se jonger is, hawwe se dat nei twa oeren wol besjoen.
Ien fan de jonges fan it tehûs komt ek wol ris del en foar’t we it witte stiet er yn ‘e hûs, se binne o sa frij. En dan binne der noch minsken yn it doarp dy’t tinke dat wy harren helpe kinne mei jild of klean. It is hiel lestich om dúdlik te meitsjen (foaral troch de taalbarriére) dat wy gjin Sinteklaas binne.
Oan de iene kant begruttet it my wol omdat se hjir net folle hawwe. Mar oan de oare kant fyn ik se soms ek wol hiel brutaal om samar om jild en guod te freegjen. Boppedat witte je net wêr’t it ophâldt as je hjir ien kear mei begjinne.
Juster troffen we in frou dy’t in hiel ferhaal hie, we snapten mar de helte. Mar wat we wol begriepen is dat se fan doel wie om sneontemiddei del te kommen. Se woe hiel graach ús hûs sjen, se hie it oer klean en dat se wol 11 beppesizzers hie. Ik tink dat wy sneon fuort binne :)
Oant safier it nijs út Kisléta. We litte letter fannewike wol wer ris wat hearre.